خیالستان، جایی است برای گشت و گذار، خیالستان، محملی است که جرقه های آن شعله ور سازد انگیزه و شوق نگاشتن را.
چقدر تاکنون به نوشتن فکر کرده ایم؟ اگر تا کنون در این زمینه فکر کرده اید و شاید هم برای شروع کار تصمیم گرفته اید و برای مسائل متنوع رها کرده اید احتمالا خیالستان همان جایی باشد که دنبالش هستید، جایی که می توانید انگیزه بگیرید برای نوشتن برای خواندن بیشتر کتاب ها، برای دانایی، برای توسعه فردی، ما در خیالستان مدت هاست می نگاریم در ذهنم مان، بی قلم…
حال اینجایم،با یک دشت بیکران در کنار یک دریای لایتناهی، شاید بتوانیم به نمایش درآوریم ذره ذره تراوشات ذهنی مان را…
بیایید با هم پرواز کنیم در این آسمان زیبا.
محبوب من دریای خیالستان، در نور روی ماهت درخشان است.
حالا در تکاپوی نگاه، در نگاه پر تلاطم، می خواهم از بین سکوت ها و فریادها فقط یاد تو باشم؛
یاد تو آرامش می دهد قایق کوچک قلب مرا در این دریای پرهیاهو؛
نمی دانم از کجای دنیا مرا نظاره می کنی و چه احساسی به من داری!
ولی می دانم که می دانی، تمام من، تمام قد، برای دیدن فقط یک بارقه از نگاهت سالها می ایستد.
نوشتن ذوق می خواهد و تنهایی، پرواز در بیکرانه ی احساس و خیال که اینجا می توانیم هم آواز شویم.
دریای خیالستان، زورق قلم را به سوی خود فرا می خواند و قلم چه مشتاق می شتابد تا ساحل اندیشه را رها سازد گویا او هم در زیر نور ماهتاب دل به دریا زده است تا شاهکاری خلق نماید به وسعت بی کرانگی…
روح اله فردي شکراب – روزه ي سکوت شکستم با هلال روي ماهت
سالها دل با قلم کاغذ جدا افتاده است
کنج عزلت در سکوتی بی صدا افتاده است
روز و شب را روزه بودم از نوشتن هم سخن
گوشه اي دل گوشه اي جان در خفا افتاده است
چون هلال ماه را دیدم شکستم روزه ام
فطر دیدارست بر جانم جلا افتاده است
یار دیرین ناگهان آمد نقابش برکشید
نور ماهش بر وجودم با صفا افتاده است
همچو «مهشید»ي بتابد روي ماهش بر دلم
اي خدا از آسمان ماهت چرا افتاده است
مست گشتم شور دیدارش ربود از من خِرَد
ماه گفتم، ماه در نزدش به پا افتاده است
می نویسم باز از یارم شود آرام دل
با خیالش جان «فردي» را نوا افتاده است
درود و سپاس از این شعر زیبا و اعلام نظرتان، امیدورام که همیشه واصل و عاشق بمانید.